stosunki własności
Encyklopedia PWN
stosunek zależności, w którym jednostka stanowi własność innego człowieka lub instytucji (świątyni, państwa); źródła niewolników: jeńcy i brańcy, sprzedaż i samosprzedaż, niewola za długi, potomstwo niewolników.
ekon. jedna z podstawowych kategorii ekonomicznych, która wyłoniła się w rezultacie rozwoju społecznego podziału pracy oraz odejścia od gospodarki naturalnej i barteru.
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
sieć uznawanych w danej kulturze relacji między jednostkami lub zespołami ludzi, wynikających ze związków genealogicznych, małżeństwa (czyli powinowactwa) oraz z pokrewieństwa fikcyjnego, czyli sztucznego, nieopartego na pokrewieństwie genealogicznym, ale odwołującego się do jego symboliki (np. braterstwo krwi).
Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL),
nazwa wprowadzona na mocy konstytucji z 22 VII 1952, pot. używana jako określenie całości państwa rządzonego przez PPR, następnie PZPR;
